รอยแค้น วิวาห์มาร reup

ราม ครูสโซ 




เพียงตะวัน บริพักตร์ 
 

          “ปล่อยเพียงนะคุณราม เพียงบอกให้ปล่อย อย่ามาถูกเนื้อต้องตัวเพียง เพียงขยะแขยงคุณที่สุด คุณมันเลว ไม่ใช่คน แค่นี้ยังเห็นเพียงเจ็บไม่พอใช่ไหม คุณต้องการให้เพียงตายไปต่อหน้าคุณหรือไง คุณถึงจะสมใจ” ตะโกนถามเสียงสั่นพร่า นัยน์ตาสั่นระริกไปด้วยความเจ็บปวด

            ฝ่ายรามก็กัดฟันกรอดกับคำว่าเกลียด ทำไมคำนี้มันช่างบาดลึกลงในใจของเขา ทั้งๆที่เขาสมควรจะไม่รู้สึกอะไร “ขยะแขยงหรือเกลียดยังไง ฉันก็ผัวเธอ จะให้เตือนความจำไหมว่าเป็นผัวเมียกันมากี่ครั้งแล้ว” พลางเดินเข้าไปหาคนที่ถอยหลังกรูด ถอยหนี “ทำไมถึงเดินหนีล่ะ เมื่อกี้ยังกล้าปากดีอยู่เลย แล้วที่เธอถามว่า ยังเห็นเธอเจ็บไม่พอใช่ไหม ฉันบอกเลยว่าใช่ ฉันอยากเห็นเธอเจ็บปดจวนตาย จนแทบกระอักเลือด อยากให้ครอบครัวของเธอพังพินาศ”